Na zewnątrz padało od wczesnych godzin rannych i nic nie wskazywało na to, że jeszcze tego samego dnia zza chmur wyjdzie słonce. Była późna jesień, a o tej porze roku w Bouville zawsze padało.

- Czy chcesz się wyspowiadać, synu? - ksiądz wypowiedział te słowa szeptem, jakby nie chciał zagłuszyć kojącego dźwięku, jaki wydawały drobne krople deszczu spadające na parapety kościelnych okien.

Przez chwilę panowała cisza. Światło przesiane przez misterną mozaikę witraży zadrgało na twarzy księdza.

Kiedy wszedł jakiś czas temu do kościoła, zobaczył tam tylko jednego człowieka, który nie zważając na miejsce w jakim przebywał, czytał najspokojniej na świecie gazetę.

Drugą rzeczą, która musiała razić każdego spokojnego mieszkańca Bouville, był prochowiec mężczyzny - brudny, poplamiony, w wielu miejscach przetarty i połatany przyszytymi niezdarnie kawałkami materiału.

- Do świątyni wierni przychodzą po to, by pomodlić się i wyspowiadać. To nie miejsce na czytanie brukowców.

Mężczyzna w prochowcu nawet nie odpowiedział; nadal czytał swoją gazetę.

- To nie jest stosowne miejsce na czytanie - powtórzył z naciskiem ksiądz - Proszę to schować albo wyjść z kościoła.

Po tych słowach mężczyzna oderwał wzrok od gazety i uśmiechnął się:

- Kiedy tu ciepło i sucho. Jak przestanie padać pójdę do domu.

- Już powiedziałem, co masz zrobić, nieszczęśniku! - duszpasterz straci cierpliwość - Opuść to święte miejsce, póki nie będzie za późno albo módl się!

- Tylko dokończę ten artykuł - mężczyzna w prochowcu spojrzał na księdza.

- Precz! - tego było już za wiele - Precz z tego świętego miejsca, grzeszniku!

- Proszę księdza, w taki deszcz...

- Milcz! Bo zawołam kościelnego!

- Dobrze, już dobrze. Pójdę sobie.