Na skraju lasu gdzie strumień niewielki
stało drzewo stare ukazując swe wdzięki.

Wdzięki już teraz trochę podstarzałe
a kiedyś tak wspaniałe takie zgrabne, małe.

Stał i wspominał lata młodości
- dąb - gdy był jeszcze pełen radości.

Marzył dąb o krainach wieżach i zamkach,
marzył by stanąć kiedyś na zdobytych flankach.

Marzył o przygodach które go mijały,
marzył i planował by się kiedyś stały.

Kiedy wiosna przyszła spełnił swe marzenie,
ku panice ludności wyciągnął korzenie.

Wypił wodę by zaspokoić gorące pragnienie
poprawił na głowie swe liściowe mienie.

Ruszył w drogę zaprzeczając naturze
skazując się na podróży długiej katusze.

I legenda powstała o dębie co wyruszył
równowagę świata całego naruszył,

bo i inne dęby co w pobliżu stały
a ten stary dąb za przywódcę miały,

ruszyły by swe spełniać przeróżne marzenia
urzeczywistniać nawet najgłębsze pragnienia.

Na skraju lasu gdzie strumień niewielki
stały kiedyś drzewa ukazując swe wdzięki...

Wesoła twórczość by Sir Bob Ethernberry.

powrót